بیا جانا  دلیل  شعر  من   شو
                                                               بیا مقرونِ  زیبا چِهر  من  شو
دراین نوروز پیروزم تو هرروز
                                                                بیا و بلبل  و سرو و چمن  شو
 بریدم از وطن دل را به  اجبار
                                                               بیا عشقی مرا دور از وطن شو
ازاین بیشتر تو گمراهم مگردان
                                                               بیا آیه ی <> شو
دراین فضلابه های رنگ ونیرنگ
                                                                بیا خوشبوی من،مشک خُتن شو
من  و شیدایی و جنون  و آتش
                                                               بیا   عضوی   میان  اَنجمن  شو
 مرا شوقِ به دیدارت  دهد ذوق
                                                               بیا  لطفی نما و  همچو  من  شو
چه سست است بی تواین چینه قلبم
                                                               بیا  بین  دژان  ارگی  کُهن   شو
 غزل  بی  شمس معنایی  ندارد
                                                               بیا شیرین ترین حرف وسخن شو
مرا برشمس وشیرین چه نیازاست؟
                                                               بیا ای مه ، برایم هر دو تَن  شو
                                                 

                                                                         <<عمارسلیمانی>>

آنکه  پامال جفاکرد   چوخاک  راهم          

                                              خاک میبوسم وعذر قدمش می خواهم

گرچه نفرین کند از روی جفا هرروزم        

                                               من ولی عاقبتی نیک جمش می خواهم

پیش او ازهوش وازعقل برون می آیم        

                                              اوگمان میکند ای  وای که   من  گمراهم

گرصراط مستقیمم کج کند عیبی نیست

                                              این بدان که من همی دلخوش به آن یک چاهم

رعب آن افتاده من را که مبادا ازعشق ،  

                                              دامن  او  را چنان سخت بگیرد  آهم

تا که در روی زمین تنها او باشدیارم        

                                               من به دور او بلاگردان همچون ماهم

در جواب هرجفایش به لفافه گویم          

                                               لامروت،نارفیق بی مرام ،باما هم ؟

از نسیم  هر نگاهش    باشم ،              

                                               من آشفته به پروازکه همچون کاهم

گاه  تعریفم  کند،    گه غیبت                  

                                                هم از این و هم از آن آگاهم!

این غزل درد دل وسوز دل است ای هوشیار  

                                                تو مپندارکه دنبال مقام و جاهم

دوست من، آری این یک راز است ...            

                                                من و تو گوییم، ..تنها،   باهم....

                            << عمار سلیمانی >>